Vauxhall Cresta, een Engelsman uit Antwerpen

Vandaag is Vauxhaull niet meer dan een Opel met een ander logo, maar ooit maakte het merk eigen wagens. De Vauxhall Cresta van Frans stamt uit die glorieuze hoogdagen.

Nog een échte

“Mijn eerste oldtimer kwam uit mijn geboortejaar, 1950. Dat was toevallig een Vauxhall, en omdat het qua onderdelen gemakkelijker is om bij één merk te blijven, kocht ik daarna alleen nog maar Vauxhalls. Ondertussen heb ik er vijf. Als ik iets moois of goedkoops tegenkom, dan kan ik het niet laten om er eentje bij te kopen. De interesse voor Vauxhall reikt tot het punt waarop ze omgebouwde Opels begonnen te maken. Een Opel met een Vauxhall-logo is voor mij geen Vauxhall meer.”

Witte streep

“De oldtimerclub waar ik vroeger bij was, organiseerde jaarlijks een treffen in de Franse Ardennen. Mijn toenmalige oldtimer raakte bij zulke afstanden oververhit. Daarom zocht ik eentje die wel ver kon rijden. In een tijdschrift zag ik deze Cresta uit 1955 staan. Volledig gerestaureerd met al dat glimmend chroom en startensklaar. Het enige wat ik nog veranderde waren de banden. Ze rolden vroeger ook uit de fabriek met white walls, banden met een dikke witte streep. Die kocht ik tijdens een trip naar Groot-Brittannië in het National Motor Museum in Beaulieu, waar heel wat Vauxhalls staan.”

Deze Vauxhall Cresta kwam in Antwerpen toe als een soort van pakket in een houten kist. Het enige wat ze nog moesten doen, was alle onderdelen in mekaar vijzen. 

Bouwpakket

“Het straffe is dat al mijn Vauxhalls in Antwerpen van de band rolden. Sommige werden er volledig gemaakt, andere slechts geassembleerd. Deze Cresta kwam toe als een soort van pakket in een houten kist. Het enige wat ze nog moesten doen, was alle onderdelen in mekaar vijzen. Op die manier werden de invoerrechten omzeild. Het is overigens niet zo moeilijk om nu nog onderdelen te vinden. Aangezien het merk Vauxhall nog steeds bestaat in Groot-Brittannië worden bijna alle onderdelen nog gemaakt of nagemaakt.”

Oud roest

“De Vauxhall Cresta heeft zowel voor- als achteraan doorlopende zitbanken. Vroeger zaten ze er met z’n zessen in, drie vooraan en drie achteraan. Zelf heb ik dat nog niet geprobeerd, want dat is toch wat krap. Mijn kinderen hebben trouwens niets met oldtimers. Ze vinden het oud roest. De microbe is duidelijk niet doorgegeven. (lacht) Alleen de jongste zoon rijdt weleens mee, als m’n vrouw niet kan bijvoorbeeld. Niemand in mijn gezin wil ermee rijden, omdat hij nog stuurschakeling heeft. Ik zit dus altijd zelf achter het stuur.”

Lees meer

Wil je nog prachtige verhalen over oldtimers lezen? Klik dan hier voor meer reportages uit deze reeks.