De Chevrolet Caprice, een pluchen paleis op wielen

Herman heeft een hart voor Amerikaanse bakken. Ja, hij heeft een Impala en een Riviera, maar ook een minder voor de hand liggend model, zoals deze Chevrolet Caprice.

Origineel design

“Als klein ventje ging ik spelen bij vrienden met een Chevrolet. Daar is de liefde ontstaan. Die Amerikaanse auto’s van na de oorlog waren heel origineel qua styling en design, elegant zelfs. Ze waren anders. De Amerikanen hebben heel wat lelijke auto’s gemaakt, maar ook veel mooie. Kwalitatief waren ze superieur, tot een bepaalde periode toch, want op een gegeven moment is de Amerikaanse auto-industrie helemaal afgegleden.”

Pluchen paleis

“Deze auto was de privéwagen van de vroegere grote Chevrolet-dealer in Berchem. Hij was dan ook perfect onderhouden. Ik heb hem gekocht voor dagelijks gebruik, en dus niet als oldtimer. Zeven jaar lang was deze Chevrolet Caprice mijn vaste auto. Mijn kinderen noemden hem altijd de pluchen palace, door dat bijzondere interieur.”

Deze wagen doorstond moeiteloos de vergelijking met de Europese topklasse.

Geen lompe bak

“Het is een cliché dat Amerikaanse auto’s lompe bakken zijn die enkel dienen om rechtdoor te rijden. Deze Caprice is the best of van de Amerikaanse auto-industrie. Hij heeft alle kwaliteiten van een Amerikaan – ruim, comfortabel en geruisloos –, maar niet de nadelen. Hij is betrouwbaar en heeft een goede wegligging. Iedereen die erin meerijdt is daarvan onder de indruk. Hij doorstond moeiteloos de vergelijking met de Europese topklasse. Ik heb er een LPG-tank in gemonteerd. Zo kost hij per kilometer niet meer dan een Golf, maar ik rijd wel rond als een pasja.”

Groot verdriet

“Ondertussen staan er 260.000 kilometers op de teller van mijn Chevrolet Caprice, maar hij rijdt nog perfect. Als je me zegt dat we naar Spanje vertrekken, dan tank ik hem vol en zijn we weg. No problem at all. Ik zit in een club voor Amerikaanse oldtimers, waarvoor ik af en toe ritten organiseer. Dan zijn we soms met dertig wagens, of een halve kilometer van Amerikaanse bakken, bij wijze van spreken. Mijn grote verdriet is dat ik er niet meer mee in Antwerpen kan komen. Als ik naar m’n eigen huis wil rijden, dan moet ik betalen om de LEZ in te mogen.”

Lees meer

Wil je nog prachtige verhalen over oldtimers lezen? Klik dan hier voor meer reportages uit deze reeks.