Schakelend door de spits

Het nieuwe modewoord om files te omzeilen is schakelmobiliteit: je combineert meerdere vervoermiddelen om op je bestemming te geraken. Onze redacteur liet voor een keer zijn auto op de oprit staan en trok met een elektrische plooifiets de ochtendspits in.

Het Belgische verkeer, geen cadeau. Ik kan het weten. Bijna dagelijks pendel ik vanuit de ooit stille Kempen naar VAB in Zwijndrecht. “De heldentocht in de file…”, ik hoor het Luc De Vos zaliger nog zingen. “Eigen schuld!” denk je dan. Misschien, maar ik woon er gewoon graag. “Ge zè van de Kempen of ge zettet nie”, zou Natalia het netjes verwoorden. Bovendien werkt mijn partner wél in de buurt. Verhuizen naar Antwerpen is dus een oplossing voor de één, maar niet voor de ander. Dan maar eens de alternatieven proberen.

Niet langer wachten

Vorig jaar deed ik het experiment met bus, trein, tram en voeten. Van deur tot deur kostte me dat 2 uur en 28 minuten. Met de wagen doe ik er gemiddeld 1 uur en 13 minuten over, file inclusief. Waar het dan mis gaat? Je verliest veel tijd bij het overstappen omdat de verschillende vervoermiddelen vaak niet mooi aansluiten. De oplossing? Een fiets in je traject steken, want dan moet je niet wachten. Ik heb echter geen zin om met zo’n groot rijwiel de trein op te duwen. Gelukkig bestaat er zoiets als een elektrische plooifiets, een pak handiger. Maar welke dan? Onze Nederlandse collega’s van ANWB deden een test en de Crossfold FE16 van Synergybikes kwam daar als beste uit de bus. Die dus!

Tijd voor koffie

Deze test is voor mij meteen ook een kennismaking met elektrisch fietsen. Hoe zalig is dat? Het lijkt alsof één of andere goddelijke interventie je constant een duwtje geeft. Heerlijk! (Was de afspraak niet dat ik deze plooifiets gewoon mag houden…?) De versnellingen schakelen prima en dus verloopt het ritje naar het station voorspoedig. Ik zie een passagier in een voorbijrijdende auto even omkijken. Die vind het vast koddig om een volwassen kerel te zien op een fiets met kleine wieltjes. Nee mevrouw, ik kan er geen trucs mee maar geef me nog een paar weken en ik kan zo de circusarena in. Ik hou de trapondersteuning bewust wat lager, zodat ik nog wel het gevoel heb dat ik een inspanning lever. Alleen voor de brug over het kanaal geef ik wat extra prik bij. Normaal is dit een zweterige bedoening, nu totaal niet. Als een mes door boter glijd ik over het fietspad. Het eerste deel van m’n traject zit erop wanneer ik allesbehalve uitgeput bij het station van Mol aankom. Acht kilometertjes heb ik zonder problemen gemalen in 23 minuten tijd. Dat ging veel vlotter dan verwacht, en dus heb ik nog tijd om een koffie te nemen aan het stationsbuffet.

Extra betalen?

Ik wilde een stevige fiets, omdat ik stabiel wil rijden zonder constant het gevoel te hebben dat ik door het frame ga zakken. Daardoor weegt de Crossfold FE16 wel wat, en dat maakt hem lastiger om aan boord van een trein te tillen. Het plooien is wel een koud kunstje, want één trekje aan de hendel volstaat om het x-vormige frame met een zachte duw onder het zadel naar z’n smurfenstaat te brengen. Ook opgeplooid blijven de wielen rollen. Op de wagon staat duidelijk aangegeven waar ik met m’n fiets moet plaatsnemen. Ik gesp hem vast en zet me op het uitklapbankje.
Tijdens de rit komen de wat ambigue regels van de NMBS aan de oppervlakte. Volgens de man in het station mag een plooifiets gratis mee en zo staat het ook op de website van de spoorwegen. Iets wat de conducteur niet helemaal beaamt. Wie online doorgraaft, leest namelijk een ‘maar’. De plooifiets moet zo gestald worden dat hij geen andere passagiers hindert, dus tussen de zetels, op het bagagerek… Als dat niet kan, moet er in principe voor betaald worden. De conducteur ziet echter dat ik niemand hinder en laat het dus voor wat het is. Toch een gemiste kans. Als we mensen uit de auto willen krijgen door schakelmobiliteit te bevorderen, kan het toch niet de bedoeling zijn om extra kosten aan te rekenen. De trein is zo al duur genoeg. Wagons zouden erop voorzien moeten zijn dat niet één, maar meerdere mensen met hun fiets aan boord kunnen. Gratis, plooifiets of niet. In het buitenland kan het, waarom hier niet? Voer voor discussie.

Arriveren en inklappen

“Dames en heren, wij naderen het station Berchem”, hoor ik door de intercom. Eens buiten doet de magie weer z’n werk. Even aan de hendel trekken en het wonder ontplooit zich voor m’n neus. Het duurt nog geen seconde. Zwijndrecht, ik kom eraan! De ochtendzon prikt op mijn snoet en de frisse lucht doet me deugd. Op zo’n Crossfold heb je een fijne rechte houding, het zadel zit comfortabel en de lederen handvatten geven een stevige, aangename grip. De trommelremmen doen het overigens ook prima, geen overbodige luxe in het stadsverkeer.
Ik kom ondertussen aan bij de fietslift van Kennedytunnel – die pijp waar ik elke avond zo veel van m’n tijd verlies. Straks niet, want dan zoef ik langs het bumperende verkeer aan de andere kant van de betonnen wand. Eens boven op Linkeroever volgt het laatste stukje. In plaats van m’n automotor hoor ik deze keer vogeltjes fluiten en omdat ik niet zo’n zware inspanning moet leveren kan ik optimaal genieten van het zicht rondom me. Ik weet nu al dat ik véél relaxter op het werk zal arriveren. Na 25 minuten klap ik m’n fiets weer in en rol ik door de deuren van VAB.
In ongeveer anderhalf uur ben ik op m’n bestemming; een pak vlotter dan wanneer ik trein, tram en bus combineer. Het is met de auto weliswaar nog sneller, maar ook duurder. Ik viel steil achterover toen ik uitrekende wat een autorit me echt kost als je naast de brandstof ook de aankoopprijs, onderhoud en verzekering meetelt. Waanzin! Bovendien heb ik nu op het einde van de dag wel wat beweging gehad met m’n 34 kilometer in de benen. Dit experimentje smaakt naar meer!