Je kunt gek zijn op sneeuw en toch niet op latten willen staan. Wie hunkert naar stille bergen wijzen we graag de weg naar Evolène, een authentiek Zwitsers Alpendorp waar berghutten herrijzen als design lodges. Het bijzondere verhaal van Anako Lodge.
Evolène is gespeend van skiglamour. Geen gladde instructeurs in blinkende outfits, geen ratelende liftjes, geen hordes sukkelende beginners. Kortom, Evolène is allesbehalve een prefab skidorp. Wat je er wel treft, is verstilde eenvoud. Een klein doolhof van krakende houten chalets die tegen elkaar leunen en steunen, met hier en daar een ouderwetse minikruidenierswinkel en wat koeien die checken of die sneeuw er nog altijd ligt. Het is een cliché, maar in Evolène bleef de tijd jaren geleden al stilstaan. Het hele dorp, zo’n 1600 inwoners, lijkt onder een stolp bewaard en dat kun je bijna letterlijk nemen. Pas rond de jaren 30 werden in deze contreien elektriciteit en geld geïntroduceerd. Daarvoor werd er geruild. De oudere dorpelingen spreken nog steeds een plaatselijk dialect dat twee valleien verder al onverstaanbaar in de oren klinkt.
Familietradities
Lange tijd was dit een gesloten gemeenschap met zijn eigen gewoontes en tradities. En de eenvoudige houten huizen van toen, opgetrokken uit stevige coniferenstammen, zetten vandaag nog steeds de toon. Vader en moeder startten met een eerste bouwlaag, elke keer dat er een kind huwde, kwam er een laag bovenop. Het verklaart waarom de trappen hier buitenom lopen. Elke etage bestond uit twee kamers: een keuken met in de hoek een stenen kachel en pal daarnaast de woonkamer, die ook als slaapkamer fungeerde. Met in één bed wel vijf kinderen. Elk gezinslid had zijn eigen houten kom, lepel en beker. Kwestie van elkaar niet met ziektekiemen te besmetten. En iedere dorpsbewoner had hetzelfde dorpskostuum met het unieke dorpsmotief. Een pak voor zondagen, eentje voor trouwfestijnen en nog een ander voor begrafenissen. Een eenvoudig bestaan. Het dorp voorzag in zijn eigen onderhoud en de kinderen gleden op hun houten boekentas naar school. Belangrijke documenten werden in een schuur bewaard, aan de rand van Evolène. Een soort dorpskluis met voor iedere familie een eigen deurtje met daarachter opbergruimte. Als het ooit zou branden, dan waren die officiële documenten in ieder geval al veilig.
Gered van de sloophamer
Vandaag staan er in deze Val d’Hérens heel wat schuren te verkommeren. Sommige dateren uit de jaren 1600 en vaak zijn de erfgenamen zoek, verkast naar andere oorden, waardoor deze eeuwelingen aan hun lot overgelaten worden. Een doorn in het oog van architect en streekgenoot Olivier Cheseaux. Toen hij zag hoe weer één van die hutten afgebroken werd, kwam hij in opstand. Want al die geschiedenis mocht toch niet verloren gaan? Dus kocht hij de bouwvallige berghut op. “Mijn vrouw vond het meteen een fantastisch idee”, knipoogt hij. “De hut dateert van 1704. Eigenlijk had ik gewoon een hoop hout gekocht. Maar ik kon niet anders, want mijn hart bloedde.” De architect brak de hut zorgvuldig af, nummerde elk onderdeel en bouwde ze wat verder weer op. De buitenkant bleef dus intact, maar binnenin werd heel wat extra comfort toegevoegd. Te bijzonder om niet te delen. “Twee jaar later moest ik vaststellen dat ik er zelf amper nog heen kon. Onze gerenoveerde berghut was voortdurend volgeboekt.” Dus kocht Olivier een bergweide aan de rand van La Forclaz, een deelgehucht van Evolène dat goed is voor vier straten en zeventig inwoners, en deed hij zijn tour de force nog eens over. Deze keer maal zes. Zes hutten die sowieso vernietigd zouden worden, redde hij van de sloophamer om ze daar te laten herrijzen. Anako Lodge was geboren.
Het grote niets
Midden in dat eindeloze sneeuwlandschap prijken vandaag zes hutten, stuk voor stuk gezegend met een uitzicht op de Dent Blanche, een klepper van 4356,6 meter. Of weg van de wereld, maar dan in stijl. “Ik wou het gevoel creëren dat deze mayens er altijd al waren, dat ze deel uitmaken van dit landschap.” Missie geslaagd. Voor ons het grote niets, dat er elke minuut van de dag anders uitziet, achter ons een minigehucht, waar iedereen iedereen kent. ’s Morgens halen we onze ontbijtmand op bij dorpskruidenier Gusti, die ons meteen ook van sneeuwraketten voorziet, zodat we daarna direct dat landschap in kunnen trekken. Met een gids weliswaar. In deze poedersneeuw raakt zelfs een kat haar jongen kwijt.
Vertrekken doen we aan de hut. Er passeert immers een wandelpad pal voor de deur. Het verklaart waarom we luttele meters verder al compleet eenzaam rondtoeren. Huizen noch mensen zijn er te bespeuren en hoewel de gids van dienst flink wat jaren op de teller heeft staan, is het tempo bijzonder strak. Stevig klimmen dus, met ons hart in de keel, en focussen op de sporen voor ons. Hoewel, dat is zonde, toch? Want we stappen hier wel door een kerstkaartje. Blik weer omhoog dus en genieten van wat we zien. En hup, we spotten meteen twee herten.
Het mag dan min negen graden zijn, de zon schijnt en als we vallen, wat weleens gebeurt, landen we in een heerlijk zacht donsdeken. Of zo lijkt het toch. Olivier had ons gewaarschuwd, “met die raketten zit je midden in die bergen en beleef je ze echt”, en gelijk heeft hij. We zien hoe de zon hele stukken van dit wondermooie landschap in de spotlight zet en komen op plekken die alleen te voet bereikbaar zijn. Een stuk trager dan op ski’s, maar zoveel intenser. En dan moeten we de dag nog afsluiten in onze hottub.
Anako Lodge praktisch
Erheen Vanuit Antwerpen rijd je zo’n 870 kilometer tot Evolène. Vergeet niet om op voorhand je Zwitserse wegenvignet aan te kopen.
Overnachten De hutten van Anako Lodge komen in allerlei formaten, zijn beschikbaar vanaf 2 nachten en starten aan € 250.
Munteenheid Zwitserse frank (CHF)
Toeristische informatie myswitzerland.com, valdherens.ch
Goed verzekerd Reis het hele jaar door zonder zorgen met een VAB-Reisbijstand, vanaf € 99 per persoon of € 125 voor het hele gezin. Voor € 48 extra kun je tijdens je vakantie ook rekenen op pechbijstand voor je voertuig.
